19 Mars, 1411: Një Ditë e Qetë në Mes të Stuhive të Ardhshme

Era e ftohët e marsit depërton nëpër çarje të dritareve të kështjellës, duke ngrirë paksa ajrin e ngrohtë nga oxhaku. Zëri i babait, Gjon Kastrioti, arrin deri tek dhoma ime; zëri i tij është i ashpër, por sot më duket edhe i lodhur. Ditë si kjo, të qeta, në këtë kështjellë në Mat, janë të rralla. Një qetësi e gënjeshtërt, ndoshta, që pezullon para stuhive të ardhshme. Kam mbushur 10 vjet sot. Dhjetë vjet që kam kaluar në këtë botë të trazuar, e cila duket se më pret me sfida dhe beteja, edhe pse unë ende nuk jam i gatshëm për to.

Më kujtohet dita kur më sollën këtu, një fëmijë i vogël i rrethuar nga ushtarët e babait. Isha i frikësuar, por edhe i mahnitur nga madhështia e kështjellës. Tani, kështjellat, luftërat dhe politikat janë pothuajse pjesë e jetës sime të përditshme. Një pjesë që nuk dua, por që e di se nuk mund ta shmang dot.

Sot, mësimi ishte i rëndë. Mësuesi, një prift i vjetër me sy të thellë dhe një zë të butë por të vendosur, më ka mësuar disa fjalë greke të reja. Ai thotë se njohja e gjuhëve të tjera është një armë e fuqishme. Një armë po aq e rëndësishme sa shpata ose shigjeta. Ai e dinte se do të isha i detyruar të merresha me politikanët e fuqishëm, me princat dhe sundimtarët. Gjuha ishte çelësi për të kuptuar botën, për të kuptuar lojën e tyre të rrezikshme.

Më vonë, gjatë darkës, babai foli pak për luftën e vazhdueshme midis shqiptarëve dhe osmanëve. Ai foli me pak fjalë, por ato fjalë peshonin si plumb. Ai nuk foli për trimëri, heroizëm ose fitore, por për nevojën për strategji dhe mençuri. Ai tha se lufta nuk është thjesht forcë fizike, por edhe strategji dhe diplomaci. Ai e dinte se do të isha i detyruar të luftoja, por edhe të negocija.

Më kujtohet një tregim që m'u tregoi gjyshja, një tregim për Skënderbeun e vjetër, një hero legjendar i cili luftoi kundër pushtuesve. Kjo më dha shpresë, megjithëse unë e di që rruga e përballjes me osmanët nuk do të jetë e lehtë.

Pas darkës, u ulë me librin tim. Shkroi disa rreshta në gjuhën latine, duke u përpjekur të kapja mendimet e mia. Dua të jem i shkathët me fjalët, po aq i shkathët sa me shpatën. Për t’u bërë një udhëheqës, duhet të kesh një mendje të mprehtë, një zemër të fortë, por edhe një kuptim të thellë të politikës.

Për herë të parë në ditë, pashë një yll që shkëlqente në qiell. Një yll i vetëm, i ndritshëm në mes të errësirës së natës. Më kujtoi një shpresë të vogël, një dritë në mes të errësirës së konfliktit që na rrethon. Shpresën se unë mund ta ndryshoj këtë botë, se mund të jem një udhëheqës i denjë për popullin tim. Kjo është një shpresë e brishtë, por një shpresë që do ta ruaj me kujdes, në zemrën time.

E di që jeta ime do të jetë e mbushur me sfida të mëdha. Do të luftoj, do të vuaj, por gjithmonë do të mbaj mend atë yll të vogël që shkëlqente në natën e ditëlindjes sime të dhjetë. Ai yll është një simbol shprese, një shpresë që do të më udhëheqë në rrugën e gjatë dhe të vështirë që më pret. Do të jem i fortë, i zgjuar, i mençur. Do të jem një lider. Do të jem Gjergj Kastrioti.